Mens en lijden: is er leven na de dood?

Is er leven na de dood?

Ik geloof in leven na de dood. Ik geloof niet in de hemel of de hel, maar wel dat er een bepaalde energie van de ziel blijft hangen eens je dood bent. Ik denk niet dat wanneer je sterft je gewoon weg bent, je moet toch ergens heen zijn?

Je hoort zo veel verhalen over dingen die onverklaarbaar zijn. Eens vertelde mijn lerares godsdienst een verhaal over een jongentje waarvan zijn mama was gestorven in een ongeluk. De moeder had het jongentje afgezet bij haar zus omdat ze ergens heen moest. In de ochtend ging de zus naar het jongentje, ze zei: ‘’Ik moet je iets zeggen.’’ Het jongentje antwoordde hierop: ‘’Het is mama hé? Ze is vannacht langs geweest. Ze vertelde me dat ze niet meer ging terug komen en ik heb vaarwel gezegd.’’. De tante begreep het niet goed en gaf de jongen een knuffel. Hij zei: ‘’Het was zo laat en ze had dat kleed aan.’’. Later hebben ze die informatie gecheckt en alles bleek te kloppen. Ik stond versteld van dit verhaal, maar zelf heb ik ook al een nare ervaring gehad.

Vroeger stond er een kast in mijn kamer, een doodgewone kast. Ze bestond uit drie onderdelen, een linkerdeur, een rechterdeur en een spiegel. In de deurtjes zaten twee glazen ruitjes, maar achter die ruitjes was er niets aanwezig. Eens nam ik een foto en wanneer ik die foto later bekeek zag ik duidelijk een gezicht in de spiegel. Het kon geen materiaal zijn dat samen een figuur vormden. Ik vertelde dit aan mijn vader en hij vertelde dat hij ook al iets meegemaakt had. Zijn opa was net gestorven en hij sliep in zijn kamer, waar de kast ook stond. In de kamer was alles van zijn opa nog aanwezig. ’s Nachts werd hij plots wakker en hij voelde iets naast hem. Hij deed zijn ogen open en zag zijn opa liggen, hij voelde hem echt. Misschien maakte dit deel uit van het verwerkingsproces, maar ook mijn tante vertelde mij iets vreemds. In die tijd waren het nog zware houten rolluiken, waar dus absoluut geen licht door kan. ’s Nachts werd ze ook wakker, en in de spiegel van de kast zag ze allemaal lichtflitsen. Sinds ik dit verhaal heb gehoord wilde ik de kast niet meer in mijn kamer. Als het de geest van mijn overgrootvader zou zijn, weet ik dat hij me niets zou doen. Maar toch vind ik het idee alleen al beangstigend. 

Het kan evengoed zijn dat ik een enorm creatieve geest heb en snel dingen kan vormen uit iets of zien in iets, ofwel was het er echt, maar ik vind het nog steeds erg vreemd. 

Buiten dit geloof ik ook in reïncarnatie. Eens de geest of de bepaalde energie zijn tijd gehad heeft, gaat hij naar een ander lichaam, het lichaam van een pasgeborene. Op de een of andere manier worden alle herinneringen gewist en ga je terug leven. Niet in een dier, maar in een mens. Meer bepaald, een mens in dezelfde familie.

Ook hierbij heb ik een passend verhaal. Eens was er een kind dat uit het niets vertelde dat hij vroeger eens van een ladder was gevallen. Zijn ouders verstonden het niet want hij was nog nooit van een ladder gevallen. Hij vertelde dat hij in dat jaar (ik weet niet meer welk jaar) is gevallen, hij zo heette en in dat bepaald huis woonde. Dit hebben ze nagetrokken en het bleek te kloppen. Verder herinnerde de jongen zich niets meer hierover. Nog een ander verhaal gaat over een jongen die zijn vorige leven herinnert als kleine jongen. Hij weet de namen van zijn familieleden en wist nog precies waar hij woonde. Hier bestaat een documentaire over: http://www.youtube.com/watch?v=2Wh0OsVtdeE
 

Ik weet dat evenveel mensen deze verhalen evenwel niet geloven, maar ik geloof erin en denk dat het echt kan. De dood is iets waar je je hoofd kan over breken. Maar dit mag je niet doen, want die tijd is daar nog niet.